Των φοινίκων η γενιά με ρεσάλτα φωτιά σαν την έχιδνα
Αιτωλοί και Λοκροί δεν περπάτησαν ποτέ ως την Αίγινα
Ακαρνάνες που γυρνάνε τα βράδια
Κι αφού ήπιανε κρασί, Κορακίσιο φιλί και πεθάνανε
Μακεδόνες τους χτυπούσαν με λύσσα
τους σηκώσανε Νορμανδοί και μετά οι Αλγερινοί τους τρελάνανε.

Τα παιδιά του εξωμότη ο Αρούδζ και ο Κίζρ ανοιχτήκανε
για την αίγλη του χρυσού στα νερά της Μεσογείου χτυπηθήκανε
Βαρβαρόσα σχοινιά, Χαιρεντίν βασιλιά, το ασκέρι σου
το χουν δέσει γερά, στων Θεών τα γραπτά το αστέρι σου.

Για του Κόχραν την ψυχή πολεμάνε οι αφροί και οι θάλασσες
στου Αιγαίου το σταχτί, ανεμίσαν την φωνή σου οι μάγισσες
στα ιστία των καιρών γονατίσαν των αλόγων τα βήματα
όπου χάρισε ο Ίππιος, έτσι γίνανε δικά σου τα κύματα.

Ώστε οι μάχες περνούν, τα καράβια τολμούν να βυθίζονται
κωπηλάτες, σκαριά, στου πελάου την καρδιά να ζυγίζονται
είναι η σκόνη υγρή, το μπαρούτι, η γιορτή , μόνον οι άθαφτοι
δαίμονες ναυτικοί, που τους κλαίει η βροχή μην παν άκλαφτοι.

Φώλι, πάντα ο θησαυρός με σεντούκια φωτοφόρα νομίσματα
που γεμάτα ο βυθός, δαίδαλος, γαληνός, σα μαγνήτης τα σύρματα
τους νεκρούς που αινώ, τους τραβά και τους έλκει στη λάσπη του
τα λιοντάρια κοιμούνται ακόμα
στη θανή της σιωπής και στο τέλμα της γης, ως την βάση του.
Πειρατές στην ψυχή και το σώμα.

Ναυμαχίες στο μπλε, στις γαλήνης το χρώμα το πράο, το ήρεμο
στου ουρανού τον καθρέφτη, του μεγάλου αυτού ψεύτη και ήμερο
ειρωνεία και σκώμμα που οι φλόγες ακόμα δεν έσβησαν
που ναι στολισμένα στους τοίχους
κοροϊδία να δίνει, ό,τι έχει η ειρήνη που έστησαν
γιατί είναι φαγωμένα απ τους λύκους